Een stuk tuin heb je erbij, je mag er dus ook dingen als sla in gaan zetten en het is geweldig om dat te zien groeien. Om te gaan beginnen had ik natuurlijk wel de mensen van de tuin nodig om me te helpen, want ik heb niet het tempo van mensen om me heen. Sommige mensen hebben me toen enorm geholpen, en later ook nog, tot ik nu, het eerste jaar, de tuin helemaal alleen heb gedaan. En dat is …..
Kiki: …. een mijlpaal. En hij ligt er prachtig bij, dat kan ik wel zeggen.
Machiel: Dank je! Okay, nu mag jij wat over jezelf gaan vertellen.
Kiki: Ik ben Kiki van Beelen. Ik zit hier op de moestuin ook een jaar of tien. Ik ben hier eerst begonnen met een vriendin, maar die vriendin woonde ver en ik vlakbij dus dat werkte niet. Ik was er iedere dag en zij kwam een keer in de maand de vruchten plukken. Toen ben ik alleen door gegaan. Ik had nog nooit een tuin gehad en ik vind het ontzettend leuk. Nu is het vooral een heerlijke plek om naartoe te gaan, voor de ontspanning ook.
Ja, want eigenlijk is het zo Machiel, dat hebben wij volgens mij wel met elkaar gemeen, we hebben allebei wel het een en ander aan groenten staan omdat het zo leuk is om te doen, maar dat is niet het allerbelangrijkste hè?
Machiel: Het is niet: het wordt oorlog en we kunnen hier lekker blijven eten met de hele familie. Het is anders. Maar het is leuk van de sla als die het doet. Of wat heel bijzonder is dit jaar is de biet: na tien jaar kan ik momenteel biet oogsten. Ik had ook witlof besteld, en er zijn er vier of vijf die het doen. Dus volgend jaar kan ik drie kleine hapjes witlof nemen. Ook de pruimen doen het goed, en Mama gaat jam maken van de bramen, die ook relatief goed gaan dit jaar. De bloemen gaan ook goed, de hortensia en de lavendel.
En de vogels!
En hoe gaat het in jouw tuin?
Kiki: Ja, ik ben ooit heel netjes begonnen met rijen kolen en rijen worteltjes en rijen uien, en dat was ontzettend leuk. Alleen is het ook ontzettend bewerkelijk. En ik vind het eigenlijk ook wel heel boeiend wat er spontaan gebeurt op die tuin. Want in het begin hebben we Oostindische kers gezet, en Cosmea, maar die zaaien heel gemakkelijk uit. Het jaar erna zag ik die bloemen weer terug komen, zonder dat ik er wat aan gedaan had, en dat vond ik eigenlijk heel leuk. En om nou te kijken wat er met die tuin gebeurt, en om dat een beetje in banen te leiden, zonder dat ik zelf dingen ga zaaien, ja, dat vind ik eigenlijk op z’n minst net zo leuk als groenten verbouwen. De groenten horen er wel bij, zoals ik net al zei. Het is ook heel fascinerend om uit een heel klein koolzaadje een grote kool te zien komen, maar dat hoeven er dan niet 20 te zijn, drie is genoeg.
En daarnaast zie je de vogeltjes komen in de uitgebloeide cosmea’s, en de parkieten in de zonnebloemen, en de fazant die de aardappels opgraaft.
Machiel: Ja, dat ken ik. Maar daarop heb ik iets bedacht wat ook Mart een goed idee vond. Namelijk in het water, dat is eigenlijk constant dicht hè, daar, en dat moet je eruit halen en dan over de aardappels neerleggen. Dan pakken de fazanten ze niet meer.
Kiki: Oh, je bedoelt die lange algendraden.
Machiel: Juist, die moet je om die aardappelplant heen doen, dan kunnen ze er niet meer aankomen.
Kiki: En de aardappels blijven het gewoon goed doen?
Machiel: Ja, die blijven gewoon zitten. Dat is juist de grap!
Kiki: Dat is geweldig! Eén aardappelbed daar heb ik wel een net overheen gedaan, maar het andere aardappelbed was natuurlijk een enorme puinhoop. Ja, dat met die algen houden we erin!
Machiel: Wat ik erg leuk vind: wij denken bij de tuin over de grond, over de groenten, over de bloemen, maar ook over de vogels. Ik weet niet of iedereen daar naar kijkt, maar het is zo bijzonder om dat te zien. En het is wel jammer dat mensen netten gebruiken om de vogels weg te houden want het gebeurt heel vaak dat je er rondloopt en dan weer een vogel in een net ziet zitten. Als je het gebruikt, maak het dan heel goed dicht, zodat de vogels er niet in kunnen gaan. Want je komt na vier dagen weer en dan heb je een dooie vogel.
Ik wil nog iets heel graag zeggen: Ton en Coccy zijn weg gegaan, en ja, je komt, je gaat, dat is het leven en dat accepteren we allemaal natuurlijk. Maar het is wel heel jammer dat ze zijn weggegaan, want om tien uur en om vier uur was er heel veel lawaai met een toeter, en dan was er koffie! En ik wil hier vragen of er iemand is die dat nu wil gaan doen! Waarschijnlijk niemand. Iedereen kwam dan en dat was zo typisch namelijk. Pas toen ze weg waren dacht ik: Jeetje, dat is zo erg, dat mis ik. Want je spreekt en ziet elkaar verder eigenlijk maar één keer per jaar, met die barbecue, die ik trouwens ook geweldig vind.
Kiki: Ja, ’s ochtends heb je wel een vaste koffieploeg, maar dan moet je er wel al heel vroeg zijn, volgens mij gaan die om tien uur al koffie drinken.
We hebben het al eens gehad over ‘het dorp’ van de moestuin, zoals jij het zo prachtig noemt, over de mensen eigenlijk. Toen ik daar voor het eerst kwam… Ik herinner me nog dat mijn vriendin en ik van het clubhuis naar onze tuin toe liepen, en we zagen vooral heel veel mensen praten. Mijn vriendin zei nog: Ik zie wel, er wordt hier nogal veel gekletst. Maar daar gaan we niet aan meedoen! En nu moet ik bekennen dat de helft van mijn tijd die ik op de tuin spendeer met kletsen is. Het is gewoon een heel gezellige club met mensen.
Machiel: Ja, dat vind ik wel bijzonder van jou, jij neemt de tijd om met ons allemaal te spreken.
Kiki: Misschien doe ik dat liever dan wieden en gras maaien. Maar het is gewoon ook heel leuk. En ja, je krijgt advies, en je krijgt nog eens plantjes van iedereen.
Jij zei net al iets over het water, als je het eiland opkomt… Op een zonnige dag, wat gebeurt er dan?
Machiel: Dat is zo lachen! Sara (de Labrador) en ik, we zitten in de auto, en om die auto dan ergens neer te zetten …. je kan beter komen lopen. Het is zo vol! Het is vakantie, iedereen gaat ernaar toe, boten komen langs, het is wel ontzettend vakantie meteen. Op de brug moet ik altijd vreselijk lachen omdat al die kinderen toch in het water springen, om de boten heen.
Het mooie is: bijna alle mensen gaan naar de linkerkant, en wij gaan naar rechts. Dat vind ik geweldig in de zomer, dat wij daar mogen zitten, inclusief de honden. Wat ik heel bijzonder vind van die tuin, ook al ben je gewoon aan het werk, je bent daar vrij! Je bent met vakantie daar.
Er was één van de mensen, altijd als ik hem spreek zegt hij: Ja, ik heb niks meer te doen op de tuin, ik ben klaar met alles. En dan denk ik hè. Maar goed, ik liep naar mijn tuin, en toen lag daar sla. Ik heb van allerlei mensen sla gekregen, want in de zomer is de sla ineens klaar en ik heb kippen dus ik wil het wel hebben. Toen kwam hij naar me toe: Ik ben die sla aan het zoeken! Ik gaf meteen toe: Ik heb die sla meegepikt. Hij zit tegenover mij.
Kiki: Oh, hij heeft ook zo’n hek in zijn tuin? Dat is Jan.
Machiel: Ja, dat hek waar die waanzinnige uien over hangen. Daar wilde ik ook nog even over spreken, over die uien. Je checkt ook altijd wat iedereen heeft gedaan, hè. En sommigen moeten toch wel toegeven dat ze stiekem heel veel in de grond gooien, waardoor die uien zo groot zijn. Ik heb elk jaar kleine uien!
Kiki: Ja, ik ook!
Machiel: Typisch toch, dat moet je erbij zetten.
Kiki: Wat doen jullie met je uien; wat gooi je er allemaal bij? Vertel het ons.
Machiel: We willen ook grote uien!
Ja, en bij dat vertellen zit ook een beetje het probleem, want het blaadje gaat stoppen!
Kiki: Ja, de Warmoezenier gaat ophouden met bestaan, omdat Tet en Charlotte ophouden met het redactiewerk en er niemand is die het over gaat nemen. Het is een prachtig blad en het is gewoon ook heel leuk om dat thuis te krijgen.
Machiel: En het probleem is dus dat ik ook grote uien wil, en dat anderen kunnen opschrijven hoe dat moet, en die kunnen dat dan in het tijdschrift zetten. En dat is dus weg! Dus ik blijf mijn hele tuintijd met kleine uien zitten.
Kiki: Dat is echt een drama dan. Ze zullen natuurlijk zeggen, het bestuur: We hebben nu sinds ruim een jaar een website
(www.moestuinkoudenhoorn.nl) waar iedereen op kan kijken, en waar iedereen adviezen kan gaan geven hoe je grote uien krijgt.
Machiel: Ik denk dat het wel heel belangrijk is, voor die grote groep mensen van de tuin, dat we weten wat we allemaal moeten doen, en wat we beter kunnen doen. En met die computer, dan heb je weer dat er maar een kleine groep mensen blijft kijken en niet meer de hele groep van de tuin. Ik hoop dat we daar iets op kunnen gaan vinden… dat iedereen heel makkelijk via de computer erin kan komen.
Er zijn een paar grote dingen van de tuin: Je moet één keer per jaar langs komen om te horen wat we het komend jaar met de tuin denken te gaan doen. En de barbecue moet er zijn, dat we elkaar even kunnen zien. Van: Hoe hebben jullie je tuin gedaan; Is het gezellig geweest; enzovoorts. Het oogstbuffet is ook leuk bedacht; wat heb je geteeld en wat voor eten maak je ervan. Heel fantastisch!
Ik vind het ook leuk om via het blaadje te horen dat de meeste mensen weer met de tuin gaan beginnen na de winter.
Maar als we toch allemaal een computer hebben, en iedereen kan er op een makkelijke manier in komen, we krijgen dat werkelijk in ons hoofd, dan is het prima. Dan kunnen we ook zelfs dingen via de computer gaan opsturen. Het is wel belangrijk dat we het makkelijk kunnen vinden.
Kiki: Ja, het blijft jammer dat het blaadje weg gaat, het is ook wel heel erg mooi. En ik ga ook weg.
Machiel: Vertel: Wat ga je doen?
Kiki: Sommige mensen weten natuurlijk wel dat ik al een tijdje naar het buitenland wil voor een soort ontwikkelingswerk, ik ben verpleegkundige. In eerste instantie heb ik dat geprobeerd via Artsen zonder grenzen, en het zag er veelbelovend uit maar het gebeurde maar niet en het gebeurde maar niet en dat was heel irritant. Mensen gingen ook al aan me vragen: Nou, ben je nog niet naar Afrika dan?
Begin dit jaar ben ik bij een andere organisatie terecht gekomen, en nu ga ik op 18 september voor twee jaar naar Sierra Leone, in een ziekenhuis werken. Dus dan is het even klaar voor mij op de moestuin.
Machiel: Ja, dat heb ik inmiddels ook begrepen. Ik vind het geweldig dat je het gaat doen en ik hoop dat je ook weer terug komt hier.
Kiki: Dat hoop ik ook, ik ga er wel van uit.
Machiel: Ja, en hoe ga je dat dan doen met je tuin? Je kan hem niet meenemen.
Kiki: Nee, ik kan hem niet meenemen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik mijn tuin echt de mooiste tuin vind van het hele complex, en dat is toch mede dankzij mijn bemoeienis met de planten daar, dus ik zou er wel heel graag terug komen.
Ik heb bedacht: het wordt per zes maanden geëvalueerd, mijn werk ginder, of het iets is om mee door te gaan of niet. Dus de eerste zes maanden doe ik gewoon niks, laat ik het gewoon gaan, dan is het toch winter hier. En daarna weet ik het niet meer.
Maar ik heb al een aanbod van jou, om mijn graspaden bij te houden!
Machiel: Ja, hierbij wil ik ook iets zeggen. We hebben heel veel gesproken met jou. En ik vind: de mensen die jou heel goed kennen, jij woont al zo’n beetje 10 jaar in de tuin en we hopen allemaal dat je terug gaat komen, die zouden mee kunnen gaan doen. Wat heb ik nou bedacht: IK ga het gras doen daar, en dat is heel veel werk. En iedereen mag één gedeelte van jou tuin, maar dat mag altijd meer zijn, dat mogen ze bij gaan houden: water geven, plantjes neerzetten, snoeien. Dus mijn naam, Machiel, mag je bij het gras zetten, en Rob bij die boom daar, en Mart daar…. Zo zorgen we een beetje dat het goed gaat met de tuin.
Kiki: Ik vind het een fantastisch plan. Ik ben nu ook al gelijk aan het broeden op een soort plattegrond van mijn tuin, flink groot, zodat inderdaad iedereen zijn naam erin kan zetten en wat hij gaat doen. Misschien kan ik dat ook wel in het blaadje zetten.
Machiel: Dat lijkt me een heel goed idee. Wanneer mensen van de tuin lang weg gaan, dan moet je ook bedenken hoe je een cadeau gaat geven. En ik denk dat dit een leuk idee van ons allemaal is naar jou, om je terug te krijgen naar jouw eigen tuin. Want anders moet je weer helemaal opnieuw beginnen.
Kiki: Ik vind het fantastisch bedacht. Ik vind het alleen jammer dat IK zoiets nog nooit heb gedaan voor mensen die weg zijn gegaan en ook terug willen komen, want ik dacht meestal: Zoek het zelf maar uit. Maar ik hoop dat het wat wordt.
Nou, dat was genoeg over mijn vertrek. En waar gaan we het verder nog over hebben?
Machiel: We hebben alle grote dingen wel gehad. Iedereen weet namelijk: het gaat over de tuin, maar het gaat ook over de mensen achter de tuin. Dat is het leuke: je gaat beginnen aan een tuin, je hebt een druk leven, maar in de tuin kom je weer mensen tegen. Het is gewoon gezellig met elkaar.
Kiki: Ja, dat ben ik helemaal met je eens. Dat is eigenlijk net zo belangrijk als het groen, en de dieren, zeker.
Machiel: Stop!!!
Oegstgeest, 29 augustus 2009